در عصر نا میمون دیجیتال داری چیکار میکنی

 در عصرنامیمون دیجیتال .کاغذها خونی و قلمها شکسته .برگهای سفید  نابود شده.و یک مشت شاستی و کلیدجایش را پر  کرده  ..چشمانم گریان هست نه بخاطر یار .از تشعشع نور مانیتورست که دارم کور میشوم..حالا تنهایی من شده با یک موس بی حال .برای یار  وبلاگ مینویسم  . در سکوت شبانه   چی مینویسم.از دست این ادمکهای رباطی دارم مینویسم..     به کلیدها  فشاری  میاورم تا خطی  نستلیق را برای یارم برگزینم ..به عشق صدا ی یار که از هدفن شنیدم .نجوا کنان در میکروفن حرف های عاشقانه ای به او گفته ام ..حالا در خلوت بایار همیشه ساکتم قرار ملاقاتی  گذاشته ام .بعشق صورت یار دوسه بار مانیتور را پاک کردم .عجب دنیای عجیبی هست از یک وبکن بعید است .که صورت  یارت  را ببینی . حالا او انلاین است .بله یار ما امد ..بعد از یک چت کوچک  نوشت بایدچندبوی فرندش هم  انلاین باشد. من نوشتم برو من هم باید انلاین باشم برای یاران دیگر..در این دنیای عجیب هم زمان با چند زن و دختر میشود انلاین بود  حتی  یک وصال دیجتالی داشت بایک   وبکن  .نه زحمتی نه خرجی نه بچه و دنگ و فنگی.ازدواج میکنی با سرعت نور .اگر خسته شدی ازدست یار با یک اشاره روی پاور خلاص میشوی از دست یار.....بله دوستان.......اگر یاران حساب برند این زمان را .به کلید پاورها فشار اورند این دنیای خواب و خیال را بزیر خاک برند